Το Σημείο 3 είναι μία αλληγορία της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, σαν ένα σκηνικό της Θείας Κωμωδίας. Τα υποκείμενα της Πόλις- βουβά, κωφά, τυφλά- περιφέρονται και αδρανούν στο χώρο. Αιώνια καταδικασμένα στο μεταίχμιο. Καθώς ο «Παράδεισος» δεν τους αξίζει και η «Κόλαση» δεν υπήρξε ποτέ μία συνειδητή επιλογή, αλλά μία επιλογή φόβου. Υποκείμενα δειλά και άπραγα, σχεδόν υπνωτισμένα, όπου ο Βιργίλιος τα κατονομάζει «ελεεινά», ενώ ο Νίτσε τα χαρακτηρίζει ως «δηλητηριασμένα».
Στην κοινωνία αυτή, η υποτυπώδης αλληλεπίδραση μεταξύ συνειδητού και υποσυνείδητου εκλείπει, ενώ η προσωπική βούληση φαίνεται να απουσιάζει. Το μεταίχμιο, είναι ένα πλαίσιο συνεχούς επανάληψης, μόνιμης χαμηλής έντασης. Είναι ο χώρος του ελάχιστου δυνατού κόπου. Της ελάχιστης προσπάθειας και των ανυπαρξιακών προβλημάτων. Είναι το Σημείο 3.
