Το συγκεκριμένο project αποτελεί ένα φωτογραφικό υβρίδιο καθώς συνδυάζει το αυτοπορτραίτο με τη νεκρή φύση (still-life). Σκοπός μου ήταν οι φωτογραφίες αυτές να αποπνέουν ένα αίσθημα αδράνειας. Την αδυναμία δηλαδή του ανθρώπου να ξεπεράσει τα δυσάρεστα βιώματά του, τη μοναξιά και τη σύγχυση που βιώνει μέχρις ότου να μπορέσει να ξεπεράσει τις αρνητικές αυτές εμπειρίες.
Επιπρόσθετα δημιουργώντας φωτογραφικά δίπτυχα προσπάθησα να παραλληλίσω τη φθορά του ανθρώπου με τη φθορά των άψυχων αντικειμένων. Έτσι τα αντικείμενα που παρουσιάζονται έχουν υποστεί κάποια αλλοίωση από την πάροδο του χρόνου ή ακόμα και από την ανθρώπινη παρέμβαση.
Ωστόσο ορισμένα αντικείμενα δεν παρουσιάζουν κάποια εμφανή αλλοίωση αλλά βρίσκονται μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον υποδηλώνοντας έτσι την παύση της ζωής τους. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε ότι τα αντικείμενα φεύγουν από το εννοιολογικό πλαίσιο που έχει καθορίσει η φύση και μπαίνουν σε ένα άλλο, δεύτερο εννοιολογικό πλαίσιο αυτό της αλλοίωσης και της φθοράς.
