Ακινησία, αμηχανία, με χαρακτήρες ψυχικά αποκομμένους από το περιβάλλον τους. Ο οικείος χώρος παραπέμπει στην αίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς, γεγονός που έρχεται σε αντίθεση με τις εκφράσεις και στάσεις των ανθρώπων. Δημιουργούνται περισσότερα ερωτήματα παρά δίνονται απαντήσεις. Ερωτήματα για το τι συνέβη πριν και τι θα ακολουθήσει μετά από τη στιγμή που αποτυπώνεται. Η δραστηριότητα του κάθε εικονιζόμενου, έχει μικρή σημασία, καθώς σκοπός της είναι να δώσει έμφαση και να τονίσει το συναισθηματικό-πνευματικό κενό στο οποίο αυτοί περιέρχονται. Το προφανές περνάει σε δεύτερο στάδιο, ενώ στο προσκήνιο έρχεται η στιγμή της συνειδητοποίησης. Μέσω της στατικότητας αποδίδεται μια ατμόσφαιρα προσδοκιών. Ο θεατής αφήνεται να δώσει τη δική του εξήγηση δημιουργώντας τον δικό του μύθο γύρω από κάθε φωτογραφία.
