Από την περίοδο του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού, ο ρόλος και η σπουδαιότητα του ιδεαλισμού στη βιολογία καθώς και σε άλλες φυσικές επιστήμες προσδίδεται με ένα σκεπτικό «μονομερούς ταξινόμησης “ουσιών”, “ιδεών” & “μορφών”». Αρχές δεκαετίας του ’60 και ’70 η «ιστορία της εσωστρέφειας» για της επιστήμες και τις κανονικότητες που διαμόρφωνε τίθεται υπό κριτική και αμφισβήτηση.
Στο πρότζεκτ “Sepsis” εφαρμόζεται μια οπτική μεταφορά κριτικής και διαχωρισμού της “οντολογίας” από τη “φύση”, επισημαίνοντας σχέσεις ανάμεσα στις έννοιες τις επιστημονικής έρευνας & δόμησης.
Οι έννοιες τόσο της “Αποσάρθρωσης” όσο και της “Σήψης” επιστρατεύονται κατά του παραδοσιακού οντολογισμού για τη φύση, μεταμορφώνοντας το “essentia” σε ένα λεκτικό υποκείμενο.
Πιστεύοντας ότι κάθε λόγος περί «οντότητας» δεν παύει να δηλώνει μια “δομική” πρωτοκαθεδρία, αυτή που έχει σχέση με την “κοινωνική κωδικοποίηση” ως “κατανόηση της ζωής”. Η έννοια της “Σήψης” δεν υφίσταται μόνο αλλά εφαρμόζει πρακτικές εμπειρισμού αποθέτοντας αντίλογους και ερωτήματα ανάμεσα στο “ὤν” και το “ζῶ”.
