Μεγάλωσα σε μία χώρα που σε γαλουχεί να νιώθεις ντροπή και είναι παράδοση να σε τοποθετούν οι άλλοι όπου θεωρούν ότι σου πρέπει. Tι μας κάνει να ξεφύγουμε από τη χώρα μας και πώς ζούμε βάσει αξιών που μάθαμε κάποτε και πάντα αμφισβητούσαμε; Πώς αγωνιζόμαστε, επιτρέπουμε και αποδεχόμαστε; Tο φωτογραφικό έργο Αιδώς μιλάει για την ιδέα του τι βλέπουμε, τι αισθανόμαστε, πώς εκφράζουμε επιθυμία και τι πιστεύουμε ότι είναι εφικτό, όλα φιλτραρισμένα και περιορισμένα από την κοινωνία. Στην προσπάθειά μου να ζωγραφίσω ένα πορτραίτο της «μεταβατικής» Ελλάδας, ερχόμουν συνεχώς αντιμέτωπη με την κατάσταση του κάθε ανθρώπου να δρα μέσα στα ιδανικά πλαίσια δράσης δοσμένα από την κοινωνία. Έχοντας κατά νου την ιδέα της αφέλειας πίσω από κάθε επιλογή μας, ελπίζω να τεκμηριώσω την ελευθερία του κοινού πλαισίου δράσης, συνάμα με τον ξεχωριστό αγώνα του καθενός για τη διαμόρφωση του είναι. Στην Ελληνική μυθολογία, η Αιδώς ήταν η θεά της ντροπής, της σεμνότητας και της ταπείνωσης.
