Η εργασία μου αφορά φωτογραφίες οι οποίες συνθέτουν μια αφήγηση. Περιγράφουν ένα χώρο, σκοτεινό αλλά περίτεχνα φωτισμένο εκεί όπου βρίσκονται τοποθετημένα τα συγκεκριμένα ευρήματα: διαμελισμένα σώματα, μαλλιά, κεφάλια, καρφωμένα μέλη κτλ. Ο δημιουργός ή οι δημιουργοί αυτών των μακάβριων νεκρών φύσεων απουσιάζουν από το κάδρο, άλλα τα έργα τους μιλούν γι’αυτούς.
Στην εργασία μου θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάτι οικείο, όπως οι χώροι όπου είναι τοποθετημένα τα φρικιαστικά ευρήματα, το σπίτι μου, εκεί όπου έχω βιώσει συναισθήματα και καταστάσεις, έρχεται ξαφνικά να «ανοικειοποιηθεί» στα μάτια μου και κατ” επέκταση στο φωτογραφικό μου έργο, παράγοντας φρικιαστικές εικόνες, με πρωταρχικό στοιχείο το σκοτάδι, την κατακρεούργηση άψυχων αντικειμένων, τη δημιουργία εντέλει μιας παράξενης και τρομακτικής εικόνας σε ένα οικείο περιβάλλον.
Μέσω της διαδικασίας της φωτογράφισης κατάλαβα ότι το «Ένα σπίτι ανοίκειο» είναι μια προέκταση της ψυχολογίας μου όπου ενώνοντας ερεθίσματα και εικόνες που είχα από παιδί έως τους προβληματισμούς ως ενήλικη, δημιουργήθηκε ένας καινούριος κόσμος μέσα στο σπίτι μου.
