Επανατοποθετώντας το σώμα από ένα αντικείμενο θέασης σε ένα φυσικό τοπίο με πόζες ασυμβίβαστες που μπορεί να ενοχλούν, διαφοροποιούμε την έννοια της κλασσικής απεικόνισης μiας γυναικείας μορφής στην τέχνη και στην καθημερινότητα συνδέοντας την ωστόσο με τα στοιχεία της φύσης σαν να είναι κομμάτι της.
Δεν επιδιώκουμε πλέον να εμφανίζεται ως πρωταγωνιστής με σκοπό την απόλαυση του θεατή αλλά ως ένα ακόμη σημείο του φυσικού τοπίου. Γίνεται λοιπόν μία προσπάθεια απομάκρυνσης του γυναικείου γδυτού σώματος από τις κλασικές συμβάσεις αλλά και μία σαφής μετατροπή του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει ένας θεατής την όψη ενός κοινωνικά κατεστημένου αντικειμένου σεξουαλικότητας, σε μία σπουδή πάνω στη θηλυκή μορφή.
